Dopiero co wróciłam, więc spieszę lotem błyskawicy zrelacjonować jak było.
A było zajebiście (proszę wybaczyć kolokwializm).
Nie wiem, jak bardzo pomylony umysł mógł wymyślić coś takiego. Płakałam ze śmiechu, brakowało mi tlenu (to chyba z powodu ciasnej i dusznej sali), wydawałam z siebie takie odgłosy, że aż mi wstyd było. Kill me, please! Nie wiem co mam napisać, żeby nie zdradzić szczegółów, ale żeby zachęcić. Trochę egzystencjalne, a kiedy staje się zbyt poważnie, nagle jakiś mocny żart ściąga nas na ziemię. To jest ten typ spektaklu, na który idziesz kolejny i kolejny raz, ale ani razu nie siedzisz z miną "Już to widziałem, to nie jest śmieszne". Za każdym razem płaczesz ze śmiechu, docierają do nas żarty, które wcześniej może nam umknęły, a ponieważ przedstawienie jest też improwizowane, pojawiają się nowe rzeczy, które rozbawiają nas do łez.
Jeżeli tylko macie okazję wybrać się na "Scenariusz ..." - idźcie, a nie pożałujecie! :)
Garść informacji ze strony Teatr Korez: klik!
Scenariusz dla 3 aktorów
Spektakl nagrodzony Złotą Maską w 1992 r. Prezentowany był m.in. w Wiedniu, Budapeszcie, Essen, Kolonii, Berlinie.
| Opracowanie tekstu: | Mikołaj Grabowski |
| Realizacja: | (zespołowa) |
| Grają: | Bogdan Kalus, Mirosław Neinert, Dariusz Stach |
| Czas trwania: | Teoretycznie 1 godzina 30 min. bez przerwy. Ale ponieważ spora część spektaklu jest improwizowana, prosimy o wyrozumiałość w przypadku niedogonienia ostatniego tramwaju :) |
| Premiera: | 21 maja 1990 |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz